دیمآ سآن

یه آرشیو دارم از دی 99 ( وقتی که دیمآ شروع کرد به دیمآ بودن ) .

تا همین دم دم های 01 اونجا یک چیزایی مینوشتم .

امروز که داشتم میخوندمش یکم دلم گرفته بود... ازون بدتر کامنت هایی بود که از 00 نگه داشته بودم . یچیزی حدود 55 کامنت خصوصی و کامنت تایید نشده.

از بدترین روزهام هم یه نوشته به جا گذاشته بودم . یادم نمیومد چی بود چی شد . اصلا اتفاقات دقیق یادم نبود یا یه هاله ی محوی تو ذهنم بود .

ولی احساسش چنگ میزنه به قلبم . جوری که الان حس میکنم دارم غرق میشم . دارم خفه میشم دارم از بین میرم .

اصلا دلم نمیخواد چنین چیزایی رو دوباره اینجا ثبت کنم . نمیدونم چرا ... ولی واقعا من دیگه اون آدم سابق هم نیستم و نسبت به کارهای خودم و خودم سختگیر تر شدم . دوست ندارم هم تغییری کنم چون بهم نظم میده باعث میشه تا حد زیادی همه چیزو دسته بندی و مرتب کنم و هرچیزیو سرجای خودش بزارم.

ولی نمیدونم چه مرضیه کامنت هارو نگه میدارم :) چه مرضیه که هنوز هربار میرم نگاه میکنم از پس حذف یه کامنت برنمیام .

حس میکنم دارم غرق میشم...

دوست ندارم روزمرگی ثبت کنم حسمو بنویسم ولی تا ننویسم مسائل برام واضح تر نمیشه...

پس احتمالا اینجارو برای نوت هام و نوشته های جدی ترم نگه دارم و روزمرگی هامو جای دیگه بنویسم...

+نوشتن همین پست ازم انرژی زیادی گرفت ... فکر کنم چون به مرور زمان اهداف دیمآ هم تغییر کرد ...

پ.ن : اتفاقات و زمان میگذره... ولی چجوری گذروندنش خیلی مهمه...شمارو تبدیل به یک آدم دیگه میکنه... ممکنه هیچ وقت خاطراتتون یادتون نیاد حتی تلخ ترینش که مغز میتونه از شدت غم پاکش کنه یا عمیقا ثبتش کنه ، ولی یک چیزی که مهمه " حسی که دریافت کردینه " ...